قصه‌ساختن به مثابه‌ی «بازی»!

کودکی و دنیای خیالی قصه‌ها

چند وقت پیش، یک خانم معلم به یکی از قصه‌های من انتقاد کرد و گفت: «خیلی رویاپردازانه‌ست و دختر من بعد از شنیدن قصه‌های شما غرق در دنیای خیالی میشه و من این اتفاق رو دوست ندارم.»

یاد جمله‌ای که براندو اسکای‌هورس* در ورکشاپ نویسندگی خلاقش گفته بود، افتادم: «قصه‌های ما همون رویاهامون هستن که با نوشتن‌شون، دیگران رو به اون‌ها دعوت می‌کنیم.»

راستش نمی‌دونستم باید به اون خانم معلم چی بگم؟! شاید به نظر خیلی‌ها زندگی در رویاها و دنیای خیالی، کار بیهوده‌ای باشه؛ اما من خوشحالم که با قصه‌ام یک نفر رو از دنیای واقعی دور کردم و به دنیای خیالی خودش بردم؛ درست همون چیزی که در بچگی رویای خودم بود!

چطور قصه‌ساختن رو تمرین کنیم؟!

این‌که گفتم «قصه ساختن» برای من مثل یک بازی بوده و هست، شاید عجیب به نظر برسه! دوست دارم یکی از روش‌های قصه‌بازی که در بچگی انجام می‌دادم رو این‌جا بنویسم:

توی این بازی اول باید از بین حرف‌های اطرافیان چند کلمه بی‌ربط رو انتخاب کنیم و بعد سعی کنیم در کمترین زمان با اون کلمه‌ها یک قصه کوتاه یا بخشی از یک قصه رو بسازیم.